‘Wat heb jij een leuk beroep’ zegt ze stralend. Haar 3 weken oude zoon drinkt voor het eerst pijnloos bij haar.

Ik ben het met haar eens maar inwendig zucht ik ook even. En ik denk aan de moeders die ik de afgelopen weken zag worstelen. Het gaat niet altijd zo goed.

De moeder die na 7 weken worstelen met een randpremature zoon huilend de handdoek in de ring gooide. Ze had bij haar oudste maanden lang gekolfd omdat aanleggen niet lukte. Deze keer alles op alles gezet en elke keer als er een succes was (hij dronk! Hij groeide!) dan kwam er weer een tegenslag (een kloof, uren huilen). Ze kon niet meer. En ze voelde zich falen als moeder. Onterecht, want wat een doorzettingsvermogen en liefde, maar oh zo herkenbaar.

De moeder met de tweeling die klein was bij geboorte en nu zo hard probeert haar zonen volledig borstvoeding te geven. Ze is zo moe. En terecht, ze heeft echt hulp nodig om dit voor elkaar te krijgen maar haar ouders en schoonouders wonen aan de andere kant van het land en al haar vriendinnen en partner werken. Wat ik als lactatiekundige kan bieden is maar een fractie van wat ze nodig heeft.

Die moeder die wel borstvoeding wil geven en waar het ook erg goed gaat, maar die zo oploopt tegen het beeld van de perfecte baby en de maakbaarheid die de kunstvoedingsindustrie haar voorschotelt. Haar kindje slaapt (natuurlijk, want 5 weken oud) niet door en heeft geen ritme, en ze hoort aan alle kanten dat dat komt door haar melk.  En dat ze met kunstvoeding uren rust zou hebben in huis en zou kunnen slapen. Hoe leg ik haar uit dat dat voor sommige kinderen misschien zo is, maar dat het vooral echt een verkooppraatje is?

En die moeder die vastloopt op diepe borstpijn, waar we geen verbetering in kunnen krijgen. Ook de huisarts kan niets want geen aanwijsbare aanknopingspunten: geen koorts, geen wondjes. Haar kind groeit prima. Maar ze heeft zo veel pijn en niets wat we proberen helpt. Wat kan ik haar en haar partner bieden aan perspectief, hoe lang heeft doorgaan zin?

Kijkend naar de stralende moeder en tevreden drinkende baby voor me leg ik zachtjes uit dat mijn werk niet altijd even leuk is. Dat ik ook moeders begeleid als de oplossing niet zo simpel is, en zelfs als er geen oplossing lijkt te zijn.

En dan denk ik ineens aan de bos bloemen op mijn keukentafel. Van die moeder die het nooit gelukt is om voldoende melk voor haar kind te maken. Ze schrijft dat ze trots is dat ze  weet dat ze alles gedaan en gegeven heeft wat ze kon.

Daar kan ik wat mee.

Borstvoeding is niet altijd leuk.  Mijn werk is niet altijd leuk. Wel altijd fascinerend, boeiend en de moeite waard maar niet altijd maakbaar. Ik probeer alles bieden wat ik kan om moeders te ondersteunen. Zeker als het tegenzit. Zodat zij hopelijk terecht kunnen ervaren dat ze trots op zichzelf zijn, ongeacht de uitkomst.